Emm :3

Pies domowy – udomowiona forma wilka szarego, ssaka drapieżnego z rodziny psowatych (Canidae), uznawana przez niektórych za podgatunek wilka, a przez innych za odrębny gatunek, opisywany pod synonimicznymi nazwami Canis lupus familiaris lub Canis familiaris. Od czasu jego udomowienia powstało wiele ras, znacznie różniących się morfologią i cechami użytkowymi. Rasy pierwotne powstawały głównie w wyniku presji środowiskowej. Rasy współczesne uzyskano w wyniku doboru sztucznego.

Taksonomia

Karol Linneusz opisał naukowo psa w 1758 r. pod nazwą Canis familiaris Linnaeus, 1758. W tej samej pracy Linneusz opisał wilka pod nazwą Canis lupus. Kiedy uzgodniono, że pies prawdopodobnie pochodzi od wilka, nazwa systematyczna (naukowa) psa została zmieniona zgodnie z zasadami nomenklatury zoologicznej na Canis lupus f. familiaris – czyli forma domowa wilka, w skrócie C. l. familiaris. Ze względu na powszechność stosowania pierwszej nazwy, jaką nadał psu Linneusz – Canis familiaris, w 2003 r. Międzynarodowa Komisja Nomenklatury Zoologicznej dopuściła stosowanie obydwu nazw jako poprawnych nazw naukowych. Zarówno Canis familiaris, jak i Canis lupus familiaris są poprawnymi nazwami systematycznymi psa domowego. Tę drugą nazwę można traktować jako trynominalną nazwę podgatunku lub jako uproszczony zapis nazwy formy udomowionej Canis lupus f. familiaris, zależnie od tego, czy uważać psa domowego za podgatunek wilka.

Budowa i wygląd

Różnorodność ras psów, zarówno pod względem budowy, jak i usposobienia, była obiektem badań m.in. grupy międzynarodowych naukowców z uniwersytetów Utah i brytyjskiego Waltham Center for Pet Nutrition, które należą do korporacji Mars, będącej producentem karmy dla psów. Otrzymane wyniki badań odkryły, że cechy fizyczne jak i charakterologiczne są zależne od genotypu. Badania koncentrowały się na wyszukiwaniu niewielkich różnic w materiale genetycznym, tak zwanych polimorfizmów pojedynczego nukleotydu.
W literaturze kynologicznej są przytaczane systemy identyfikacji ras, które mogą być oparte m.in. na kryteriach ich użytkowości lub na cechach wyglądu zewnętrznego. David Alderton  (także Anna Maria Krämer) prezentuje podział ras psów ze względu na ich wzrost oraz masę ciała. Wymiary te, w zależności od rasy, wahają się od. ok. 25 cm do nawet ok. 1 metra wysokości w kłębie. Masa ciała psów waha się od 1 do ok. 100 kg. David Alderton wprowadza także ogólne rozróżnienie ras psów ze względu na:

• kształt głowy, gdzie wyróżnia trzy podstawowe kategorie:
  • psy okrągłogłowe, głównie zaliczane są tu rasy posiadające krótkie kufy (jak u rasy cavalier king charles spaniel);
  • psy długogłowe, z wydłużonymi kufami (np. whippet);
  • psy o kształcie głowy kwadratowym, o mocnych i krótkich szczękach (np. takich jak u bulmastifa);
• typ uszu, gdzie są wyszczególnione:
  • uszy długie (jak u rasy bloodhound);
  • uszy krótkie (terier czeski), do których zaliczane są uszy łamane, czyli charakterystycznie wywinięte do przodu, tak jak występuje to np. u foksteriera krótkowłosego lub u owczarka szkockiego długowłosego;
  • uszy stojące (tego typu uszy występują np. u husky syberyjskiego);
• długość sierści, gdzie rasy psa są podzielone na trzy grupy:
  • psy długowłose;
  • psy krótkowłose;
  • psy szorstkowłose.

Istnieją rasy, w których występują odmiany psów o wszystkich trzech wariantach długości szaty (np. wyżły niemieckie, jamnik), częściej jednak występuje któryś z wariantów w postaci dominującej (liczniejszej), preferowanej przez hodowców, na przykład z powodu lepszej użytkowości rasy o konkretnej długości włosa w określonych warunkach środowiskowych. Powyższy podział nie uwzględnia występowania ras psów całkowicie nieowłosionych (jak np. nagi pies peruwiański) lub częściowo owłosionych (jak np. grzywacz chiński).

Zmysły psa

• Najważniejszym zmysłem dla psa jest węch. Zaczyna się nim posługiwać już jako ślepe szczenię. Psy poddane odpowiednim szkoleniom wspomagają służby mundurowe w tropieniu i rozpoznawaniu przestępców na podstawie śladów zapachowych zostawionych na miejscu, w którym tamci przebywali. Proces oswajania nowego, młodego psa z nowym właścicielem można przyspieszyć, kładąc mu na legowisko odzież przepojoną zapachem właściciela. Bardzo często zdarza się, że pies podczas nieobecności swego pana kładzie się na jego odzieży.

• Wzrok. To, co pies zobaczy nie będzie miało dla niego znaczenia, dopóki nie rozpracuje tego węchem i/lub słuchem. Wzrok psa jest słabszy niż człowieka, a objawia się to mniejszą zdolnością spostrzegania przedmiotów czy osób nieruchomych, a także brakiem widzenia obiektów dwuwymiarowych. Pies za to dobrze sobie radzi w słabym świetle (wspomagając się zmysłem węchu i słuchu). Rasa psa determinuje nie tylko siłę wzroku, lecz także zmysł węchu, słuchu oraz dotyku.

• Słuch. Zmysł słuchu w hierarchii psa stoi za węchem i przed wzrokiem. Psy mają znacznie czulszy słuch niż człowiek i mogą słyszeć dźwięki o częstotliwości lub tonacji dla człowieka niesłyszalnej, a zasięg słuchu jest znacznie większy w porównaniu ze słuchem człowieka. Większa czułość słuchu może powodować, że dźwięki o silnym natężeniu będą wywoływały u niego ból. Przyjęto, że psy o uszach stojących lepiej słyszą od kłapouchych. Układając psa należy do niego mówić cicho, ponieważ zakrzyczany czworonóg może z czasem przestać zwracać uwagę na głos swego pana. Odpowiednią modulacją głosu właściciel może skutecznie wpływać na psa.

• Dotyk. Wrażenia dotykowe pies odbiera całą powierzchnią ciała. Najważniejsze są dla niego włosy czuciowe (wąsy) nad oczami oraz pod dolną wargą. Wąsy te zwane wibryssami są długie i sztywne. Nie wolno ich strzyc.

• Smak. Wrażenia smakowe są uzależnione od wrażeń węchowych. Zmysł ten nie ma dla psa znaczenia w odbieraniu wrażeń otaczającego świata^[5].

Wiek psa

Wiek psa określa się m.in. po oględzinach stanu uzębienia oraz ilości siwych włosów na głowie. U psów w wieku ok. 7 lat są widoczne starcia na kłach oraz siekaczach, w 10–12 roku życia następuje wypadanie zębów. Psy żyją przeciętnie 13–14 lat. Najstarszym psem w historii, według Księgi rekordów Guinnessa, był Bluey, który przeżył 29 lat, 5 miesięcy i 7 dni^[6].
Według Kazimierza Ściesińskiego zestawienie porównawcze wieku psa w stosunku do człowieka przedstawia się następująco:

pies człowiek 6 m-cy 10 lat 10 m-cy 14 lat 12 m-cy 15 lat 18 m-cy 20 lat 2 lata 24 lata 3 lata 28 lat 4 lata 32 lata 5 lat 36 lat 6 lat 40 lat

pies człowiek 7 lat 44 lata 8 lat 48 lat 9 lat 52 lata 10 lat 56 lat 11 lat 60 lat 12 lat 64 lata 13 lat 68 lat 14 lat 72 lata 15 lat 76 lat

pies człowiek 16 lat 80 lat 17 lat 84 lata 18 lat 88 lat 19 lat 92 lata 20 lat 96 lat

Niemiecki uczony H. G. Niemandem podaje bardziej ogólne porównanie wieku psa z człowiekiem. Pierwszy rok życia psa w przełożeniu na życie człowieka to 14 lat. Drugi rok życia psa to 7 lat życia człowieka – czyli 2-letni pies to odpowiednik wiekowo 21-latka, a każdy następny rok życia psa stanowi 5 lat życia człowieka

Wizerunek staroegipskiego charta, nazywanego Tesem – przodka chartów śródziemnomorskich

Pies z Borneo ma cechy psów ras pierwotnych, takich jak basenji

Historia i udomowienie psa

Istnieje kilka teorii na temat pochodzenia psa domowego. Genetyczne badania przeprowadzone w 2002 r. sugerowały, że psy pochodzą od euroazjatyckich wilków, od których oddzieliły się około 125 tysięcy lat temu, a osobny gatunek ostatecznie wytworzyły 15-40 tysięcy lat temu. Według Hansa Räbera argumentami potwierdzającymi tę teorię są także:

• podobieństwa w kształcie powierzchni czwartych zębów przedtrzonowych
• ciężar mózgu psa jest najbardziej zbliżony do ciężaru i objętości mózgu wilka (u psa jest on mniejszy o ok. 30%, u szakala różnice były większe). Związane jest to z faktem skrócenia się u psa trzewioczaszki w stosunku do mózgoczaszki.
• badania krwi, wykazujące w budowie białek określonej grupy największe podobieństwa do krwi wilka
• badania etologiczne potwierdziły zbieżność zachowań społecznych wśród watah wilków i sfor psów.

Do kilku pozostałych teorii można zaliczyć tę, do której przychylał się m.in. Karol Darwin. Sądził on że swój udział w powstaniu psa domowego mają kojoty i szakale, zwłaszcza na terenach ich naturalnego występowania (Ameryka Północna i Azja Mniejsza).
Istniała także hipoteza mówiąca o istnieniu wymarłego już, wspólnego praprzodka psa domowego, zbliżonego do psów dingo, czy psów pariasów.
Według najnowszych badań genetycznych przeprowadzonych przez Adama Boyko i współpracowników z Uniwersytetu Cornella w USA można domniemywać, że psy pochodzą z Afryki, a nie jak dotąd sądzono z Azji. W magazynie „Proceedings of the National Academy of Sciences” opublikowali oni artykuł z rezultatami swoich badań, które pozwalają przypuszczać, że psy mogły rozprzestrzenić się po świecie z Czarnego Lądu, wraz z przodkami człowieka. Naukowcy przebadali 318 psów z Afryki, 16 z Puerto-Rico, 102 z USA i kilkaset z innych stron świata i stwierdzili, że genom afrykański jest równie rozprzestrzeniony wśród psów jak genom azjatycki, podali tym samym w wątpliwość teorię o azjatyckim pochodzeniu psa.
Najstarszymi tekstami świadczącymi o współistnieniu psa i człowieka są teksty pochodzące z okresu kultury sumeryjskiej.
Psy pochodzą prawdopodobnie z jednego obszaru Ziemi, Azji Wschodniej, gdzie wydzieliły się z gatunku wilka. Rozprzestrzeniły się potem po całej planecie, konkurując z miejscowymi populacjami wilków. Świadczy o tym ich mniejsza różnorodność w miarę geograficznego oddalenia od Azji Wschodniej. Po udomowieniu psa przez człowieka nastąpiła mutacja w jednym z genów (został on ostatnio zidentyfikowany), w wyniku której powstały rasy małych psów. Musiały być one atrakcyjne dla człowieka, który starał się utrzymywać populację niewielkich psów pomimo ich mniejszej użyteczności w polowaniu i gorszego przystosowania do życia w prehistorycznych warunkach. Obecnie ze wszystkich gatunków ssaków psy wykazują największą różnorodność.

Udomowienie

Pies nierasowy. W latach 50. prowadzone badania w Stanach Zjednoczonych oraz Szwajcarii potwierdziły, że z całej populacji psów występujących w tych krajach tylko 25% stanowią psy rasowe, pozostała część to w różnej proporcji mieszańce

Początki udomowienia psa szacuje się na ok. 17-12 tys. lat temu, był on używany przez myśliwych z Syberii, pojawia się też w Palestynie oraz w Iraku.
Do najstarszych ośrodków udomowienia psa zaliczyć można obszary Europy, gdzie znaleziono najstarsze szczątki tego zwierzęcia, czyli rejony Danii, Niemiec i Anglii, a także odkrycia z okolic Izraela, Iranu, Japonii, czy Turcji. Odkryto także, że na terenach Idaho, w Stanach Zjednoczonych 10000 lat temu także żył przedstawiciel psa domowego.
Współczesne prace archeologiczne prowadzone w jaskini Goyet na terenie Belgii odkryły pozostałości szkieletu psa pochodzące sprzed 31 tysięcy lat. Odkrycie weryfikuje dotychczasowe poglądy na temat czasu i miejsca udomowienia psa i wskazuje ludzi z kultury oryniackiej jako pierwszych hodowców tych zwierząt. Wykorzystywano je do transportowania zwierzyny łownej oraz do jej wytropienia. Analiza izotopowa pozostałości kostnych pozwala określić z pewnym prawdopodobieństwem, że pierwsze udomowione psy wyglądem były zbliżone najbardziej do współczesnych husky syberyjskich, były jednak od nich większe.
Althaus wyróżnił cztery fazy w procesie domestykacji psa:

• faza symbiozy, w której zarówno wilk (odpadki żywieniowe) jak i człowiek (czujność wilka ostrzegająca przed zbliżającym się niebezpieczeństwem) czerpią korzyści z współistnienia.
• faza zacieśnienia więzów z człowiekiem, stopniowe blokowanie dostępu do zwierząt dziko żyjących.
• faza świadomej selekcji hodowlanej na potrzeby człowieka.
• faza hodowli psa ze względu na jego eksterier.

Kości wilka odnaleziono u boku szczątków ludzkich tak starych jak człowiek z Boxgrove w Surrey, datowanych na 400 tysięcy lat p.n.e. Czaszki wilków wyłowione z zatopionego obozu nomadów, którzy przeszli z Syberii na Alaskę, są niemal takie same, jak czaszki ich przodków z Boxgrove. Ich szczęki były mniej wysunięte do przodu, a zęby bardziej stłoczone, ale z wyglądu były to nadal czaszki dzikich zwierząt.
Mniej więcej w tym samym czasie myśliwi zaczęli chętniej używać strzał niż włóczni. Wilki – już prawie psy – stały się bardziej użyteczne (np. do przynoszenia upolowanej zdobyczy) i zaczęły się cieszyć ludzką "przyjaźnią" jako zwierzęta użytkowe. Darwin napisał kiedyś, że w czasach głodu ludność Ziemi Ognistej prędzej zjadłaby własne stare kobiety, niż swe psy^{[potrzebne źródło]}. W Ein Mallah w Izraelu, w grobie "pierwszych farmerów", znaleziono szkielet szczeniaka pochowanego obok dziecka. Dzikie zwierzęta stały się członkami rodziny. Wkrótce ich pysk uległ skróceniu, zęby zmalały, oczy powiększyły się i stały okrągłe.
Pozostałością po tamtym prymitywnym zwierzęciu jest śpiewający pies z Nowej Gwinei oraz dingo. Dingo nie zmienił się wiele od tamtych czasów, ale od tego czasu psy rozprzestrzeniały się po całym prawie świecie (z wyjątkiem Afryki, która była od nich wolna aż do ery żelaza) równie szybko jak ludzie.

Historia psa domowego na ziemiach polskich

Rudolf Kryspin w "Historii psa i kynologii" pisze, że najstarszą pozostałością psa domowego na terenie Polski, jest czaszka odkryta w okolicach Sandomierza, datowana na ok. 4 tysiące lat p.n.e. Na tamtych terenach znaleziono także grób z 1700 roku p.n.e., w którym pochowano człowieka z pięcioma psami, prawdopodobnie członka starszyzny rodowej. Wykopaliska szczątków psów pochodzące z okolic Opola dostarczają informacji o dwóch typach psów hodowanych w tamtych rejonach:

• pierwszy to typ większego psa, wyglądem zbliżonego do wilka;
• drugi typ był mniejszy i zbliżony do szpica.

W okresie średniowiecza na ziemiach polskich najliczniej występowały psy wykorzystywane do polowań na grubego zwierza. Do takich psów zaliczano charty, ogary, wyżły i brytany. Przywilej polowania oraz trzymania psów wyznaczonych do tego zadania przypadał królom i możnowładcom, ale także opatom oraz biskupom. Później psy hodowała również szlachta ziemiańska, w celu polowań na drobną zwierzynę.
Wraz ze spadkiem liczebności zwierzyny leśnej oraz z nasileniem się karczowania coraz większych połaci lasu zaczęto rezygnować z hodowli brytanów i ograniczać liczbę chartów i ogarów. W nowych warunkach dobrze radziły sobie legawce, w tym "wyżeł polski – wodołaz", który jest jednym z przodków wyżłów niemieckich szorstkowłosych.
Polskim źródłem informacji nt. ras psów i ich hodowli z okresu I połowy XVII wieku, jest książka pod tytułem "Myślistwo z Ogary" autorstwa Jana Ostroroga. Dokument ten jest podręcznikiem hodowli ras psów najpopularniejszych w tamtym okresie, czyli poświęcony głównie ogarom i chartom.
Na terenach nizinnych od XVI wieku trzymano łagodne psy strzegące stad owiec, a rozpowszechnione wraz z progresem hodowli tego typu rogacizny. Literatura angielska podaje, że importowane do Szkocji 6 sztuk polskich owczarków nizinnych przyczyniło się do powstania rasy Bearded Collie. Teza ta jednak wydaje się wątpliwa dla Hansa Räbera, który twierdzi, że "według wiarygodnych źródeł jeszcze przed rokiem 1514 istniały na wyspie psy o rozczochranym włosie". Autor ten zakłada, że właśnie te psy były przodkami bobtaila i bearded collie

Użytkowość

Owczarek belgijski Malinois podczas służby w amerykańskiej jednostce wojskowej w Iraku

Psy ze względu na funkcje jakie pełnią dla człowieka, zostały podzielone na typy, bądź grupy związane z użytkowością. Wykorzystywane są jako:

• psy myśliwskie
  • tropowce (bloodhound)
  • legawce (pudelpointer)
  • płochacze (płochacz niemiecki)
  • posokowce (posokowiec bawarski)
  • gończe (gończy Hamiltona)
  • norowce (jamnik)
  • psy aportujące (curly coated retriever)
• psy ratownicze (nowofundland)
• psy pasterskie (anatolian)
  • psy zaganiające (bouvier des Flandres)
• psy stróżujące (mastif tybetański)
  • psy stróżująco-obronne (doberman)
• psy służbowe wykorzystywane na potrzeby wojska (czarny terier rosyjski), policji (owczarek niemiecki), służb celnych (chodsky pes)
• psy zaprzęgowe (husky syberyjski)
• psy wyścigowe (greyhound)
• psy reprezentacyjne i do towarzystwa (pudel miniaturowy)
• psy hodowane w celach konsumpcyjnych (nagi pies meksykański)
• psy wiejskie (hovawart)
• psy hodowane w celach terapeutycznych (labrador retriever)

Wpływ psa na człowieka

Zespół ekspertów ze szpitala uniwersyteckiego w Kuopio stwierdził, że dzieci wychowywane w domach z psami są zdrowsze.

Zwierzęta :3

                                                        Królik Domowy
Króliki mają charakterystyczne długie uszy, krótki ogon, charakterystycznie poruszający się nos, długie tylne łapy, przednie – krótsze oraz oczy duże, okrągłe i wypukłe. Żyją zazwyczaj od 6 do 8 lat i ważą do 7 kg. Zdolność płciową osiągają w wieku 4–8 miesięcy. Długie uszy wyostrzają słuch oraz uczestniczą w procesie termoregulacji. Oczy królicze umożliwiają widzenie nawet w ciemnościach. Ich boczne ustawienie zwiększa kąt widzenia. Ponadto króliki mają bardzo dobrze rozwinięty węch.

Zajęczak czy gryzoń

Podstawową różnicą w budowie między zajączkami, a gryzoniami jest uzębienie. Gryzonie mają parę górnych siekaczy, a zajęczaki, w tym króliki, mają dwie pary siekaczy (górne i dolne) oraz mają charakterystyczne długie uszy (przykład po lewej) uczestniczące w procesie termoregulacji. Gryzonie poruszają dolną szczęką w przód i w tył, a zajęczaki rozdrabniają pożywienie okrężnymi ruchami szczęki. Ponadto gryzonie są w stanie trzymać pożywienie w przednich łapach, a zajęczaki – nie. Zgodnie z dzisiejszym stanem wiedzy wydaje się, że zajęczaki i gryzonie ewoluowały niezależnie z pierwotnych ssaków owadożernych.

Historia

Związki człowieka z królikiem można prześledzić od czasów biblijnych. Księgi Kapłańska i powtórzonego Prawa wymieniają królika jako zwierzę nieczyste. Feniccy żeglarze natknęli się na króliki na półwyspie Iberyjskim i omyłkowo biorąc je za góralki nazwali je i-shepan-ham. Błędnie użyta fenicka nazwa królika stała się podstawą dla łacińskiej nazwy prowincji rzymskiej – Hispani. Starożytny geograf Strabon napisał w 3 tomie swojego dzieła Geographica hypomnemata określił Hiszpanię jako "krainę królików". Pliniusz Starszy w swej Historia naturae pisze o pladze królików na Balearach oraz o zniszczeniach w umocnieniach Tarragony, dokonanych przez króliki kopiące nory w wałach miasta. Mięso królików było na tyle lubiane przez Rzymian, że introdukowali oni króliki na terenie całego Imperium Rzymskiego.
Dobór sztuczny królików rozpoczął się w średniowieczu we francuskich klasztorach. Mnisi byli zainteresowani królikami, ponieważ uważali nowo narodzone zwierzęta, jak też królicze płodu, za zwierzęta wodne, których mięso można było spożywać w czasie ^{wielkiego postu}.
Początkowo dobór był ukierunkowany na wielkość i łagodność zwierząt. W XVI wieku pojawiły się pierwsze rasy kolorowe. Jeden z pierwszych przykładów królików hodowanych dla ich futra przedstawia obraz Hansa Hoffmanna Hare z 1587. W 1700 istniało już 7 ras kolorowych.
W XIX wieku, kiedy pojawiło się powszechne zainteresowanie zwierzętami, miłośnicy królików rozpoczęli wystawy królików w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych. Tworzono i modyfikowano rasy dla potrzeb wystaw, odchodząc od ras, które były stworzone w celu dostarczania pokarmu, futra lub wełny.
Pojawienie się królików jako zwierząt trzymanych w domach rozpoczęło się w Epoce wiktorańskiej. Udomowione króliki stały się popularne jako zwierzęta pokazowe i maskotki, w wielu miejscach urządzano wystawy królików. W 1910 r. powstało w Kanadzie i USA American Rabbit Breeders' Association (ARBA), które ustala standardy hodowli i corocznie autoryzuje wiele tysięcy wystaw.

Pomieszczenia

Króliki jako zwierzęta udomowione wymagają odpowiedniego zaadoptowania pomieszczeń, które zapewnią odpowiednią ochronę przed ich naturalnymi wrogami i niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi. W ciągu wielu lat hodowli w zależności od strefy geograficznej, rozmiaru i kierunku hodowli ukształtowały się bardzo różne techniki chowu królików.

Rozród

Króliki wszystkich ras osiągają dojrzałość płciową w wieku około 3–4 miesięcy. W zwykłych warunkach chowu rasy małe i średnio duże osiągają zdolność rozrodczą w wieku około 5-7 miesięcy, z kolei rasy duże w wieku około 8 miesięcy. Ciąża u królika trwa z reguły 31-32 dni.

Wychów

Króliczki rodzą się ślepe, głuche i łyse. Ważą w zależności od rasy i liczebności miotu od 40 do 70 g. Okrywa włosowa zaczyna im wyrastać dopiero po 3 dniach, a oczy otwierają po 10–12 dniach. Liczba młodych w gnieździe zależy przede wszystkim od rasy.

Testy laboratoryjne

Króliki użytkowane w eksperymentach

Króliki wykorzystuje się w pracach laboratoryjnych, takich jak produkcja przeciwciał, szczepionek oraz w badaniach toksykologii. Według Towarzystwa Humanitarnego Stanów Zjednoczonych króliki są także szeroko użytkowane w badaniu astmy oskrzelowej, zapobieganiu udarobi mózgu, Mukowiscydozy,Cukrzycy i nowotworów złośliwych. Obrońcy ^{praw zwierząt} są przeciwni eksperymentom na zwierzętach w celach niemedycznych, takich jak testowanie kosmetyków i środków czystości, rezultatem czego jest zmniejszenie użycia królików w tych testach

Królik w domu

Mały królik

Królik z uwagi na niewielkie wymagania hodowlane i przyjacielskość w stosunku do człowieka, utrzymywany jest jako zwierzę pokojowe.

Towarzystwo dla królika

Dwa zaprzyjaźnione zwierzęta – pies i królik

Królik jest zwierzęciem towarzyskim, dlatego powinno się go trzymać pojedynczo tylko wtedy gdy ma się dla niego dużo czasu^.

Układ pokarmowy królików

Królik jest zwierzęciem roślinożernym, charakteryzuje się bardzo dobrze rozwiniętym przewodem pokarmowym dostosowanym do wykorzystania ciężko strawnych, balastowych części pasz. Żołądek królika jest stosunkowo mały. Ma pojemność 180–200 cm³ i jest słabo umięśniony, pokarm przesuwa się w nim wyłącznie pod wpływem nacisku nowo połykanych porcji. Wobec tego każda dłuższa przerwa w przyjmowaniu pożywienia może być przyczyną zaburzeń trawiennych. Królik jednorazowo bardzo często pobiera niewielką ilość pokarmu. Stwierdzono, że w ciągu doby żeruje około 70 do 80 razy, a czas jednego posiłku trwa od 1 do 2 minut. W nocy królik nie je, ale uzupełnia zawartość żołądka własnym kałem tzw. nocnym (koprofagia). Dlatego też przesuwanie miazgi pokarmowej nie ulega zakłóceniu. Królik wydala dwa rodzaje kału: zwykłe owalne bobki i ciemne grudki o nieregularnym kształcie i miękkiej konsystencji. Zjada tylko miękką część kału, nie zjada bobków. Miękka frakcja, zwana kałem nocnym, pojawia się zwykle po 6 godzinach od zjedzenia ostatniego posiłku tj. około północy. Królik pobiera ten kał prosto z odbytu i wypełnia nim około 1/3 żołądka.

Karmienie królików

Dieta udomowionego królika jest różna w zależności od celów, dla których jest on hodowany. Najważniejszym składnikiem diety ras królików hodowanych jako zwierzę domowe jest siano. Siano jest podstawą złożonych, wieloskładnikowych pokarmów (często podawanych w postaci zbitych kul – granulatu, który zawiera także inne potrzebne substancje). Uzupełnieniem pokarmu jest mieszanka (najczęściej suszonych) tymotki łąkowej (Phleum pratense),kupkówki pospolitej (Dactylis glomerata), czy owsa (Avena sativa), która jest niezbędną częścią diety królika domowego.
Oprócz ww. składników diety latem można podawać zielonki, a zimą – rośliny okopowe. Na paszę dla królików nadaje się również wiele dziko rosnących ziół np. łopian, dziki chrzan, rumianek i cykoria. Króliki bardzo lubią kapustę, ale należy jej dawać niewielkie ilości, aby uniknąć zaburzeń w trawieniu. Latem można podawać świeże liście i gałązki, a zimą suszone drzew takich jak: klon, osika, lipa, leszczyna, brzoza i wiele innych. Można też dodawać gałązki drzew i krzewów owocowych.
Ilość i rodzaj karmy decydująco wpływa na rozwój i kondycję zwierząt.

Choroby królików

Króliki są zwykle mało odporne na choroby. Dlatego należy szczególnie o nie dbać, bo ich leczenie jest bardzo trudne i mało skuteczne.
Najczęstszymi przyczynami ich powstawania są:

• niedostateczna higiena i zła pielęgnacja
• niewłaściwe żywienie
• nieodkażanie klatek
• sprowadzenie chorób zakaźnych z zewnątrz
• różnego rodzaju rany, zadrapania, stłuczenia, zwichnięcia, złamania i pogryzienia
• pasożyty zewnętrzne i wewnętrzne

Rasy

Podobnie jak rasy psów, rasy królików zostały głównie stworzone sztucznie przez człowieka, w różnych wiekach i dla różnych celów. Różnią się cechami fizycznymi, wymogami hodowli lub opieki oraz temperamentem.

Emm Sylwester

                    Jak Pomóc Zwierzętom Przeżyć Sylwestra

Podczas gdy my odliczamy minuty do Nowego Roku i puszczamy petardy, nasze psy i koty przeżywają prawdziwe męki. Zwierzęta domowe nie rozumieją, czemu tak głośno bawimy się w sylwestra. Co możemy zatem zrobić, aby uspokoić naszych pupili i zapewnić im bezpieczeństwo w tę wyjątkową noc? 

 

Sylwester i Nowy Rok zbliżają się wielkimi krokami. Błysk fajerwerków na niebie, okrzyki świętujących i głośna muzyka - tak tradycyjnie wygląda ta magiczna noc. Nie wszyscy jednak będą bawić się dobrze – dla wielu zwierząt sylwester jest najbardziej stresującym dniem w roku. W tę szczególną noc nie należy zapominać o bezpieczeństwie i komforcie naszych pupili. Dlaczego psy i koty tak panicznie boją się  huku fajerwerków? To proste. Większość zwierząt ma znacznie czulszy słuch od nas i wyłapuje fale głosowe, o których istnieniu ludzie nawet nie wiedzą. Nawet niesłyszalny dla naszych uszu dźwięk, dla psa i kota może wyraźny i słyszalny ze znacznych odległości. Dlatego tak przerażający dla zwierząt jest huk wybuchających petard i głośna muzyka.

Sylwestrowy stres może objawiać się u zwierząt różnymi niepożądanymi zachowaniami, na przykład: agresją, brakiem apetytu, apatią, lękiem, obgryzaniem przedmiotów, a nawet ucieczką z domu. Jak zatem pomóc naszym czworonogom przetrwać najgorszą noc w roku? Przede wszystkim, sami musimy zachować spokój i nie reagować nerwowo na dziwne zachowania naszych małych przyjaciół. Częstym błędem jest krzyczenie na zwierzęta i dramatyczne próby wytłumaczenia im, że nie mają się czego obawiać, a sylwester to przecież doskonała zabawa. Innym błędem jest zbyt nadgorliwie traktowanie naszych czworonogów i obdarowywanie ich prezentami. Istnieje ryzyko, że zwierzak w przyszłości będzie udawał strach, tylko po to, by utrzymać upragnioną nagrodę.

Jak więc zapewnić zwierzętom bezpieczeństwo i spokój? Psa należy wyprowadzić wcześnie,  jeszcze przed początkiem zabawy. Kiedy na dworze hałasy się nasilą, najlepiej schronić się ze swoimi pupilami w mieszkaniu. Trzeba zapewnić zwierzętom spokój i przygotować im ciepły, spokojny kąt, w którym będą mogły przetrwać trudne chwile. Aby zagwarantować zwierzętom jak największy komfort, warto zasłonić okna. Jeśli twoje zwierzę wyjątkowo boleśnie przeżywa sylwestrowy hałas, rozwiązaniem może być także podanie środków farmakologicznych, które indywidualne dla każdego czworonoga dobierze lekarz weterynarii. Takie leki dostępne są z formie żelu lub feromonów, które rozpyla się w mieszkaniu. Przede wszystkim jednak powinniśmy uważnie obserwować zwierzaka w sytuacjach stresowych. Gdy nasz pupil przeżywa stres i zachowuje się inaczej niż zwykle, warto skonsultować to z weterynarzem lub zoopsychologiem.

Coś Tam

                                                     Cztery chody konia
Step -

chód czterotaktowy; koń stawia nogi w kolejności: lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia. Rodzaje stępa: swobodny, pośredni, wyciągnięty.

Kłus -

chód dwutaktowy, koń stawia dwie nogi po przekątnej (prawa przednia i lewa tylna, lewa przednia i prawa tylna). Rodzaje kłusa: roboczy, pośredni, zebrany, wyciągnięty. Z punktu widzenia jeźdźca w rekreacji wyróżniamy: kłus anglezowany, ćwiczebny (pełny siad) lub w półsiadzie Kłusaki mają również kłus szybki, który u innych koni nazywamy już galopem. W jeździe rekreacyjnej oraz sportowej jeździec anglezując, powinien podnosić się z siodła w momencie, gdy koń stawia przednią, zewnętrzną nogę. W konkursach ujeżdżeniowych na czworoboku od klasy P stosuje się tylko kłus ćwiczebny.

Galop -

trzytaktowy chód konia (źle ułożone konie czasem galopują czterotaktem), koń stawia najpierw nogę tylną, potem dwie nogi po przekątnej, a następnie przednią prowadzącą – w zależności więc od tego, która noga stawiana jest jako ostatnia, rozróżnia się galop na lewą i prawą nogę. Rodzaje galopu: roboczy, pośredni, zebrany i wyciągnięty. Można galopować w półsiadzie lub w pełnym siadzie. Koń powinien galopować na tę samą nogę, w którym kierunku idzie (w lewo – na lewą, w prawo – na prawą). Jeśli tak nie jest, a jest to zamierzone, mówi się, że jeździec prowadzi konia kontrgalopem. Jazda kontrgalopem jest trudnym technicznie elementem, bowiem utrudnia koniowi zachowanie równowagi. Jeśli kontrgalopnie był zamierzony to nazywamy go galopem fałszywym.

Cwał -

jest najszybszym rodzajem chodu. Koń stawia nogi w kolejności: lewa tylna, prawa tylna, lewa przednia, prawa przednia, lub odwrotnie, po czym następuje faza lotu (na animacji).

Ten chód jest używany w wyścigach konnych.
Oprócz tych podstawowych chodów konia wyróżnia się jeszcze dwutaktowy inochód (koń        stawia nogi w kolejności: prawa przednia z prawą tylną, a następnie lewa przednia z lewą tylną) oraz chód tolt. Istnieje również wiele chodów sztucznych, czyli wyuczonych przez człowieka np. piaff, pasażczy stęp hiszpański.
Chody mogą być wrodzone (stęp, galop, kłus, cwał) lub nabyte (piaff, pasaż). Każdy z wymienionych powyżej chodów ma dwa rodzaje (tempa): szybki i wolny, i można w nim wprowadzać modyfikacje, takie jak skracanie czy wydłużanie kroku.

Mity Na Temat Psów

1. Jeśli pies ma czarne podniebienie to znaczy, że jest niebezpieczny/agresywny
Czasem niektórzy nawet twierdzą, że jeśli pies ma czarne umaszczenie to jest wytworem samego szatana i puszczony ze smyczy mógłby zabić. Kolor podniebienia czy umaszczenia psa nie ma nic wspólnego z jego charakterem. Np. taki Rambo ma czarne podniebienie, a nawet myszy by nie skrzywdził. Co najwyżej by się w niej wytarzał. W zdechłej oczywiście…

2. Rasowe psy nigdy nie zjedzą ziemniaków, kundelki zawsze
Ostatnia starszy Pan zapytał mnie, jakiej rasy jest Rambo, odpowiadam więc, że to bull dog francuski, na co pada pytanie – Je ziemniaki? Mówię, że tak. Na co on – Eeee to mieszaniec.

 3. Psy uczą się tylko za młodu, jak są starsze nie da się ich nauczyć żadnych sztuczek.
Kompletna bzdura, ale rozumiem jej genezę. Właścicielom łatwiej i wygodniej jest powiedzieć, że starszy pies niczego już się nie nauczy. Po prostu nie chce im się podejmować tego zadania. Faktem jest, że młodsze psy szybciej uczą się komend, starszym należy poświęcić nieco więcej czasu. Wiadomo, przez lata nabyły sporo nawyków i przyzwyczajeń, których teraz trzeba się pozbyć. Mimo wszystko zawsze trzeba próbować.

4. Takie rasy jak amstaff, rottweiler czy doberman to urodzeni mordercy
Ten mit jest mocno krzywdzący, widząc amstaffa czy rotweilera większości od razu zapala się czerwona lampka. Prawdą jest, że wszystko zależy od wychowania. Nawet małe psy, wyglądające jak aniołki mogą być agresywne i niebezpieczne. Trzy tony zacisku u bullterriera? Tyle to ma krokodyl!

5. Suchy bądź gorący nos oznacza gorączkę.
Wyglądałoby na to, że Rambo całe życie ma gorączkę, a tylko sporadycznie jego temperatura jest w normie. Mokry i zimny nos wcale nie znaczy o tym, że pies jest okazem zdrowia. Ludzie często pytają mnie czy Rambo nie ma gorączki, bo ma taki suchy nosek? Nie, nie ma – odpowiadam po raz setny

 6. Jeśli pies je trawę, to będzie padał deszcz
Rambo uwielbia jeść trawę i wcale nie dlatego, żeby wywołać wymioty. Nie jest też meteorologiem i nie przewiduje zmian pogody. Wytłumaczenie tej OCZYWISTOŚCI starszym właścicielom psów graniczy z cudem.

7. Jeśli pies raz nauczy się komend, będzie je pamiętał do końca życia
Nie ma tak łatwo. Należy ciągle stymulować psa intelektualnie, powtarzać komendy w różnych miejscach (w domu, na podwórku, w obecności innych psów). Jeśli tego zaprzestaniemy, po pewnym czasie pies zapomni nauczonych wcześniej komend. Rambo kompletnie zapomniał jak na komendę kłaść się na boku. Po prostu powtarzałam z nim wszystkie komendy prócz tej jednej i po kilku miesiącach zapomniał jak ją wykonać.

 8. Ślina psa ma właściwości dezynfekujące. Samo powiedzenie „wyliże się” o tym świadczy
Na polanie z innymi psiakami biegał pies w kołnierzu (to takie plastikowe okrągłe wokół głowy wyglądające jak klosz od lampy). Ciekawscy właściciele innych psiaków dopytywali co mu się stało. Na co kobieta odpowiedziała, że nabił się na drut i ma głęboką ranę. Jedna z Pań krzyknęła „Pani, wyliże się! Na co to psa męczyć takim kołnierzem„. Szkoda, że Pani zapomniała o tym, że zbyt uporczywe, dogłębne lizanie ran może znacznie spowolnić proces gojenia się rany. Co więcej jama ustna psa nie należy do sterylnie czystych. W takim przypadku łatwo o zakażenie.

9. Rasowe psy częściej chorują niż mieszańce.
Oh tak ile to ja się nasłuchałam o problemach z oddychaniem, z barkami, z brzuszkami u buldogów francuskich. Bo przecież mieszańce nie są obciążone żadnymi genetycznymi chorobami, które mogą się w dowolnym momencie uaktywnić. W przypadku psów rasowych z góry znamy pulę chorób czy przypadłości na jakie mogą być narażone. W przypadku mieszańców pula jest nieznana. Po prostu nie wiemy czego się spodziewać. Nie możemy więc założyć, że mieszaniec nie będzie miał problemów z barkami, z układem pokarmowym czy oddechowym. Bardzo nie lubię tych rozgraniczeń na psy rasowe i mieszańce. Czasem nie mogę patrzeć jak niektórzy właściciele na siłę pchają swoje rasowe pieski by bawiły się z rasowymi. Nie obchodzi ich, że ten rasowy świetnie „dogaduje” się z mieszańcem i potrafiłby bawić się z nim godzinami. Paranoja 


10. Psy mieszane ujadają, rasowe szczekną raz i koniec
Kolejny uroczy starszy Pan podzielił się ze mną swoją wiedzą. Zdradził mi po czym poznać psa rasowego. Jeśli szczeknie tylko raz jest rasowy, jeśli ujada to mieszaniec… Okazało się, że Rambo to mieszaniec… 

                                                                                                       Wasza Daria

Hehe :3

 Witam was to jest mój nowy blog.Będę w nim pisać jakieś informacje o zwierzętach.ja w realu teraz opiekuje się dwoma psami które ktoś podrzucił mi pod dom i moimi 3 owczarkami które już znacie z poprzedniego bloga.

Trochę informacji o tych psach:

1. Imie - Kropka
    Wiek - około 1 roku
    Płeć - Suczka
    Rasa - Mieszaniec
    Charakter - Miła,Uparta,Wrażliwa, Szczekająca xDD

a tu jej Focie <3 

                       

2. Imie -Killer
    Wiek - 3 latka
    Płeć -Pies
    Rasa -Amstaf
    Charakter - Wredny, Uparty, Czuły, Agresywny

A tu jego Fotki <3